Mijn voorgeschiedenis is waarschijnlijk zoals die van velen. Langzaam maar zeker word je zwaarder en zwaarder, ga je aan de lijn, val je (soms veel) af en jojo je weer naar nog zwaarder dan je al was. Als kind was ik mager, maar als puber al zwaarder en toen begonnen ook de eerste lijnpogingen. Eerst niet meer snoepen of minder eten, maar ik heb ze daarna allemaal gehad, de diëten. Brooddieet, Montignac, verschillende diëtisten, ziekenhuisdieet met soep, siropen, South Beach en aanverwante artikelen, Weight Watchers, Modifast, en iedere keer kwam ik er zwaarder uit dan ik van tevoren was. Op een gegeven moment heb ik me erbij neergelegd en besloten dat ik zolang ik er niet veel last van kreeg, ik dan maar dik was. Waarna ik uiteraard nog zwaarder werd… Ik hoorde van iemand die over een Gastric ByPass dacht en verklaarde haar voor gek: je gaat toch niet in een gezond lichaam snijden?
Tot ik toch wel ineens een hoop ging mankeren: Ik heb ooit een ruggenwervel gebroken en die ging wel heel veel pijn doen, ik leefde op dagelijks diclofenac. Ik bleek zeer ernstige slaapapneu (OSAS) te hebben: 94 ademstilstanden per uur (!) en hup, slapen met een CPAP. Mijn tongamandelen (ja, die heeft iedereen) bleken ernstig vergroot, wat de apneu ook nog eens erger maakte. Die wilden ze wel opereren, maar dan moest ik eerst… een BMI onder de 30 hebben. Het mijne was 48. Ik had een hielspoor, dat zich soms rustig hield maar meestal veel pijn bij het lopen veroorzaakte. Steunzolen hielpen wel. Maar toen ik er ook nog een beschadigde binnenmeniscus bij bleek te hebben (operatie als mijn BMI onder de 35 was…), toen was het ineens klaar. Ik wilde niet meer dik zijn. Ik wilde een gezond lijf! En een lijf met morbide obesitas, dat is géén gezond lijf.
Geef een reactie